Spektakl "Ja, Feuerbach" i spotkanie "Dosłownie o książce "Rodowicz - Teatr - Droga" w Lublinie

Za­pra­sza­my na po­kaz spek­ta­klu "Ja, Feu­er­bach", w re­ży­se­rii Paw­ła Gło­wa­te­go, na Sali Widowiskowej w Centrum Kultury w Lublinie. Po spektaklu zapraszamy również na spotkanie autorskie z Dariuszem Kosińskim i Tomaszem Rodowiczem, poświęcone stworzonej przez nich książce "Rodowicz - Teatr - Droga".

Spektakl "Ja, Feuerbach"
data: 30 marca 2022 (czwartek) 
go­dzi­na: 18:00 
miej­sce: Sala Widowiskowa, Centrum Kultury w Lublinie, ul. Peowiaków 12
czas trwa­nia: 120 mi­nut  
wiek wi­dzów: 12+ 
więcej: https://ck.lublin.pl/wydarzenie/ja-feuerbach/ / 

Spotkanie "Dosłownie o książce "Rodowicz - Teatr - Droga"

data: 30 marca 2022 (czwartek) 
go­dzi­na: 20:00 (spotkanie autorskie)
miej­sce: Księgarnia Dosłowna, Centrum Kultury w Lublinie, ul. Peowiaków 12
więcej: https://ck.lublin.pl/wydarzenie/doslownie-o-ksiazce-rodowicz-teatr-droga/

"Ja, Feu­er­bach" to au­tor­ski spek­takl Paw­ła Gło­wa­te­go na pod­sta­wie dra­ma­tu Tan­kre­da Dor­sta. To opo­wieść o uprzed­mio­to­wie­niu re­la­cji ludz­kich, ma­ni­pu­la­cji i cy­ni­zmie w trak­to­wa­niu lu­dzi we współ­cze­snym świe­cie i zo­bo­jęt­nie­niu wo­bec nad­wraż­li­wych człon­ków na­szej spo­łecz­no­ści.

"Ja mu­sia­łem bez prze­rwy mó­wić, mu­sia­łem mó­wie­niem bro­nić swo­je­go ży­cia!"
(Feu­er­bach) 

Feu­er­bach, do­świad­czo­ny ak­tor, po okre­sie za­wo­do­wej sta­gna­cji po­wra­ca na sce­nę, by po raz ostat­ni za­wal­czyć o moż­li­wość speł­nie­nia swe­go ży­cio­we­go po­wo­ła­nia. W ocze­ki­wa­niu na dy­rek­to­ra te­atru wda­je się w po­zor­nie nie­win­ną kon­wer­sa­cję z asy­sten­tem dy­rek­to­ra.

Dla obu kon­se­kwen­cje tej roz­mo­wy będą nie­spo­dzie­wa­ne i za­ska­ku­ją­co bo­le­sne.

Spek­takl "Ja, Feu­er­bach" 
Au­tor: Tan­kred Dorst 
Re­ży­se­ria: Pa­weł Gło­wa­ty 
Ob­sa­da: Joanna Chmielecka / Pau­li­na Wa­len­dziak, To­masz Ro­do­wicz, Pa­weł Gło­wa­ty 
Sce­no­gra­fia, ko­stiu­my: Da­ria Szy­mań­ska 
Opra­co­wa­nie mu­zycz­ne: Mi­chał Su­rosz 
Re­ży­se­ria świa­tła: To­masz Kru­kow­ski 
Re­ży­se­ria dźwię­ku: Mar­cin Do­bi­jań­ski 
Pro­jekt gra­ficz­ny pla­ka­tu: To­masz Ku­bic­ki 
Zdję­cie: HOL­LY­BA­BA 

Do­ce­nia­jąc wkład pra­cy Paw­ła Gło­wa­te­go i kre­atyw­ność pro­jek­tu, a tak­że pra­gnąc w jak naj­szer­szy spo­sób zre­ali­zo­wać je­den z ce­lów pro­gra­mu Prze­strze­ni Sztu­ki, któ­rym jest pod­no­sze­nie kwa­li­fi­ka­cji ar­ty­stycz­nych, jak i or­ga­ni­za­cyj­no-pro­mo­cyj­nych ar­ty­stów nie­za­leż­nych i mło­dych twór­ców oraz ak­ty­wi­za­cja i po­sze­rza­nie moż­li­wo­ści dzia­ła­nia ar­ty­stów nie­za­leż­nych, Te­atr CHO­REA po­sta­no­wił umie­ścić spek­takl "Ja, Feu­er­bach" w swo­im re­per­tu­arze.

Pre­mie­ra spek­ta­klu zo­sta­ła zre­ali­zo­wa­na w ra­mach pro­gra­mu Prze­strze­nie Sztu­ki Łódź - Te­atr 2022. Pro­jekt "Prze­strze­nie Sztu­ki" jest fi­nan­so­wa­ny ze środ­ków Mi­ni­ster­stwa Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Na­ro­do­we­go, re­ali­zo­wa­ny przez In­sty­tut Mu­zy­ki i Tań­ca oraz In­sty­tut Te­atral­ny im. Zbi­gnie­wa Ra­szew­skie­go. Pro­jekt "Prze­strze­nie Sztu­ki" do­fi­nan­so­wa­no ze środ­ków bu­dże­tu pań­stwa. Pro­jekt "Prze­strze­nie Sztu­ki" do­fi­nan­so­wa­no ze środ­ków Urzę­du Mia­sta Ło­dzi.

Książ­ka "Ro­do­wicz-Te­atr-Dro­ga” to za­pis kil­ku­go­dzin­nych roz­mów Da­riu­sza Ko­siń­skie­go z To­ma­szem Ro­do­wi­czem, o jego ży­ciu,  przede wszyst­kim, choć nie tyl­ko, te­atral­nym. Do roz­mów do­łą­czo­ne zo­sta­ły tak­że tek­sty pu­bli­ko­wa­ne już wcze­śniej (wy­wia­dy i fe­lie­to­ny) oraz kil­ka nig­dy nie­pu­bli­ko­wa­nych za­pi­sków Ro­do­wi­cza. W efek­cie po­wsta­ła wie­lo­wy­mia­ro­wa książ­ka, bę­dą­ca czymś dużo wię­cej niż tyl­ko bio­gra­fią. To ar­cy­cie­ka­wa po­dróż przez kil­ka de­kad kul­tu­ry te­atral­nej, któ­rej oś sta­no­wi hi­sto­ria ro­dzin­na i za­wo­do­wa Ro­do­wi­cza.

To­masz Ro­do­wicz (ur. 1951), ak­tor, re­ży­ser, współ­za­ło­ży­ciel i głów­ny or­ga­ni­za­tor Te­atru CHO­REA, wcze­śniej współ­pra­cu­ją­cy przy pro­jek­tach Je­rze­go Gro­tow­skie­go, a na­stęp­nie przez wie­le lat zwią­za­ny z Ośrod­kiem Prak­tyk Te­atral­nych „Gar­dzie­ni­ce”,  jest jed­ną z naj­waż­niej­szych po­sta­ci pol­skie­go te­atru po­szu­ku­ją­ce­go i nie­za­leż­ne­go. Jego wła­sna opo­wieść o twór­czej dro­dze, któ­rą prze­był, two­rzy fa­scy­nu­ją­cą  hi­sto­rię twór­cze­go ży­cia i prze­mian te­atru, kul­tu­ry i spo­łe­czeń­stwa pol­skie­go mi­nio­ne­go pół­wie­cza. Ro­do­wicz, cały czas nie­zwy­kle ak­tyw­ny na te­atral­nej dro­dze, pa­trzy na swo­je ży­cie i do­świad­cze­nia swo­je­go po­ko­le­nia z dzi­siej­szej per­spek­ty­wy, po­dej­mu­jąc kry­tycz­ną ana­li­zę ich ciem­nych aspek­tów, ale też wy­do­by­wa­jąc ta­kie war­to­ści, któ­rych współ­cze­sno­ści zda­je się szcze­gól­nie bra­ko­wać.

„Książ­ka […] skła­da się przede wszyst­kim z za­pi­sów roz­mów, ja­kie prze­pro­wa­dzi­li­śmy od maja do czerw­ca 2021 roku z Da­riu­szem Ko­siń­skim. Na­mó­wio­ny przez nie­go opo­wia­da­łem przez kil­ka go­dzin w ko­lej­nych dniach póź­nej wio­sny i nad­cią­ga­ją­ce­go lata o swo­im ży­ciu, przede wszyst­kim, choć nie tyl­ko, te­atral­nym. Do za­pi­sów tych do­łą­czy­li­śmy kil­ka tek­stów pu­bli­ko­wa­nych już wcze­śniej (wy­wia­dy i fe­lie­to­ny), a tak­że kil­ka ze­spo­łów nig­dy nie­pu­bli­ko­wa­nych za­pi­sków. W efek­cie po­wsta­ła hi­sto­ria, któ­rą ośmie­la­my się pre­zen­to­wać w tej książ­ce – ja wciąż z lę­kiem, bo nie wiem, czy oka­że się na tyle waż­na i cie­ka­wa, by ją czy­tać. […] 

Nie ma w na­szych roz­mo­wach wąt­ków oso­bi­stych, cho­ciaż wszyst­ko jest skraj­nie oso­bi­ste. Nie ma prób ko­ry­go­wa­nia hi­sto­rii, bo ta hi­sto­ria jest je­dy­ną praw­dzi­wą, czy­li moją wła­sną. Lu­dzie przy­wo­ły­wa­ni w tych wie­lo­go­dzin­nych se­an­sach nie są ta­ki­mi, ja­ki­mi byli dla sie­bie. Są w nich ta­ki­mi, ja­kim byli dla mnie, wte­dy gdy się spo­ty­ka­li­śmy, gdy pra­co­wa­li­śmy, gdy zmie­nia­li moje ży­cie lub gdy ja zmie­nia­łem ich. Daty nie mają zna­cze­nia, bo je­dy­nym cza­sem jest kom­pul­syw­ny czas pa­mię­ci: wie­lo­śla­do­wy, po­krę­co­ny i za­pę­tlo­ny w za­pi­sa­nych fał­dach mo­je­go mó­zgu i cia­ła. […]

Nie chcia­łem pi­sać hi­sto­rii żad­ne­go te­atru, re­la­cjo­no­wać po­ko­le­nio­wych trans­gre­sji czy kul­tu­ro­wych re­wo­lu­cji nie­praw­do­po­dob­nych cza­sów, w któ­re zo­sta­łem bez py­ta­nia wrzu­co­ny. Opo­wia­da­łem wy­łącz­nie wła­sną hi­sto­rię, pró­bo­wa­łem od­two­rzyć tra­sy swo­jej wła­snej po­dró­ży przez te­atr i ży­cie”.  

(To­masz Ro­do­wicz, frag­ment wpro­wa­dze­nia do książ­ki)