Teatr CHOREA to zespół ludzi, prężna, niepoliczalna i nieobliczalna grupa artystów, performerów, muzyków, tancerzy, aktorów, praktyków i teoretyków teatru. Tworzymy interdyscyplinarne projekty artystyczne, edukacyjne i społeczne: spektakle, koncerty, warsztaty i performensy. Posługujemy się innowacyjnymi, autorskimi metodami pracy, wychodząc poza mainstream kulturalny. Nasze działania kierujemy do dorosłych, młodzieży i dzieci, w tym dla tych stale odwiedzających teatr, tych z utrudnionym dostępem do sztuki oraz tych poszukujących alternatywnych działań w kulturze. W swojej pracy stawiają na zespołowość, działania w partnerstwie, dynamikę grupy, budowanie relacji, świadomość ciała i głosu, muzykalność oraz odkrywanie twórczych potencjałów.
Teatr CHOREA został założony 10 lutego 2004, w Lublinie, w wyniku połączenia się dwóch grup artystycznych, istniejących od 2001 roku, zajmujących się badaniami nad źródłami tańca i muzyki oraz eksplorowaniem kultury Antyku. Pierwsza grupa "Orkiestra Antyczna", prowadzona przez Tomasza Rodowicza i Macieja Rychłego, skupiała się na pracy muzycznej. Druga grupa "Tańce Labiryntu", prowadzona przez Dorotę Porowską i Elżbietę Rojek, koncentrowała się na tańcu i pracy choreograficznej. W latach 2004-2006 grupa nie posiadała stałej siedziby i pracowała w kilku lokacjach. Artyści CHOREI tworzyli w Nałęczowie, Srebrnej Górze i Warszawie oraz współpracowali z Grupą Earthfall w Cardiff w Walii. Na początku 2007 roku Teatr CHOREA na stałe osiedlił się w Łodzi, w dawnych fabrykach Scheiblera przy ul. Tymienieckiego 3, gdzie razem z Łódź Art Center i Urzędem Miasta Łodzi, powołał do istnienia Fabrykę Sztuki - instytucję kultury, której działania mają charakter edukacyjny, społeczny i skupiają się wokół sztuk performatywnych oraz sztuki nowoczesnej. Teatr CHOREA koordynuje działalność teatralną, edukacyjną i społeczną Fabryki Sztuki w Łodzi. Zespół realizuje koncerty, spektakle, działania teatralne, prowadzi warsztaty, projekty artystyczne, społeczne i edukacyjne.
Od początku swojego istnienia Teatr CHOREA współpracuje z wieloma grupami i artystami z Polski i ze świata. Teatr zrealizował kilkadziesiąt spektakli i koncertów, m.in. z brytyjską grupą Earthfall, amerykańskim choreografem Robertem Haydenem, japońskim mistrzem tańca Butoh Kanem Katsurą, amerykańską choreografką Rosanną Gamson, izraelską reżyserką Ruthie Osterman, norweską aktorką Juni Dahr, grupą neTTheatre z Lublina, Teatrem Kana ze Szczecina, wrocławskim zespołem muzycznym Kormorany, Teatrem Tańca KIJO, Teatrem Figur z Krakowa, Akademią Teatralną w Warszawie, reżyserami: Waldemarem Raźniakiem, Konradem Dworakowskim, Łukaszem Kosem.
CHOREA pracuje z wieloma indywidualnymi, doświadczonymi i uznanymi artystami, jak również z amatorami, studentami, wolontariuszami, ludźmi pełnymi ciekawości świata, poszukującymi i aktywnymi. Pod skrzydłami Teatru działają: Chór Teatru CHOREA, Międzypokoleniowa Grupa Teatralna pod kierownictwem Janusza Adama Biedrzyckiego oraz Dziecięce Grupy Teatralne pod kierownictwem Joanny Filarskiej. Zespół regularnie prowadzi cykle warsztatów teatralnych i muzycznych, w Polsce i na całym świecie.
Od 2010 roku CHOREA organizuje Międzynarodowy Festiwal Teatralny Retroperspektywy, w 2015 i 2017 roku miały również miejsce dwie ogólnopolskie edycje Festiwalu Perspektywy. W 2015 roku Teatr wydał płytę "Lulabajki" z muzyką dla małych i dużych. W 2016 roku we współpracy z Państwową Wyższą Szkołą Filmową, Telewizyjną i Teatralną im. Leona Schillera w Łodzi oraz Instytutem Muzyki i Tańca w Warszawie, CHOREA stworzyła podręcznik "Trening fizyczny aktora. Od działań indywidualnych do zespołu". W 2020 roku odbyła się internetowa premiera płyty "Gilgamesz" Teatru CHOREA, z muzyką Tomasza Krzyżanowskiego. W 2023 roku CHOREA nagrała płytę "Livet", współczesną suitę dla Ziemi, w kompozycji i opracowaniu Piotra Klimka, inspirowaną tradycyjnymi pieśniami z Bułgarii, Ukrainy, Polski i Norwegii.
Zespół przez lata wytworzył własną technikę treningu, polegającą na pracy z ciałem, głosem i rytmem, pracy z partnerem i pracy w grupie. Istotna w metodzie CHOREI jest zespołowość, umiejętność laboratoryjnej, wspólnej pracy, a jednocześnie troska o to, by ciało zbiorowe nie wykluwało się kosztem indywidualności każdego z jego członków. Celem metody jest badanie materii ruchu, dźwięku i słowa, połączonych w integralną całość, poprzez zerwanie ze sposobami ich wzajemnej ilustratywności. Rozbudzenie całego ciała i intensywny trening tworzą obecność sceniczną, która na nowo integruje wszystkie te elementy.
"Chorea to kategoria, którą zaczerpnęliśmy z historii antycznego teatru greckiego. Określa ona sposób funkcjonowania trzech elementów ekspresji - słowa, muzyki i ruchu - w działaniu pojedynczego aktora i grupy aktorów. Doświadczenie antyku naznaczyło początek naszych teatralnych poszukiwań. Od lat staramy się na nim nie fiksować, szukamy innych inspiracji. Nie próbujemy tworzyć rekonstrukcji, enklaw ani odtwarzać kontekstu estetycznego, który pozwalałby na najpełniejsze oddanie odległych i współczesnych tradycji, ale sięgamy po źródło, motyw, fragment i staramy się nim uderzyć, odbić od fabrycznych murów, od kawałka blachy, rozpadającej się cegły i betonowej podłogi, by coś w sobie samych zobaczyć i usłyszeć.
Kategoria chorei jest dla nas pewnego rodzaju wzorcem, który staramy się poniekąd odtworzyć, a poniekąd przełamać, budując w ten sposób nową choreę. To poszukiwanie swojego miejsca i swojej drogi w bieganiu po moście pomiędzy czymś bardzo odległym a czymś bardzo współczesnym. Pomiędzy pytaniem kim mamy być, a pytaniem kim byli geniusze, ci wygnani, którzy płonęli za nas na stosach, lub kończyli w szpitalach psychiatrycznych. Wtedy Eurypides, Arystofanes, Artaud, Kantor, Herbert czy Grotowski zadają nam te same pytania.
Nowa chorea polega na tym, że zachowując zasadę organicznej trójjedni - śpiewu, słowa i ruchu - staramy się tworzyć nowe jakości w teatrze, włączając w naszą pracę współczesną literaturę i muzykę oraz ekstremalny ruch, wywodzący się z technik tańca i eksperymentów radykalnych nurtów współczesnego teatru, opartych na ostrym, brudnym ruchu, który zawsze polega na obniżeniu środka ciężkości i działaniu w bardzo rozpiętych skalach znaczeń w przestrzeni. Jednocześnie musi być w to wpisany dźwięk, rytm i głos, słowo mówione i pieśń. Używamy nie tylko melodii i śpiewu, ale wszystkich dźwięków organicznych, które człowiek nosi w sobie i potrafi z siebie wydobyć. Posługujemy się pełnymi tekstami, czasami tylko fragmentami zredukowanymi niekiedy do sylab i pojedynczych dźwięków. Ciało muzyczne, ciało w ruchu, tworzy szczególną intensywność obecności aktora, uwiarygodnia przekaz.
Nowa chorea to próba poszukiwania innego sposobu komunikowania się, bardziej wymagającego wobec współczesnego aktora i widza. Dlatego, że dotyka kluczowego problemu naszej kultury, a więc także sztuki i teatru - samoidentyfikacji, określenia tego kim się jest i w czym się jest. W gruncie rzeczy sprowadza się to do niezliczonych prób definiowania na różne sposoby tego, wokół czego można budować własną tożsamość, zachowywać indywidualną wrażliwość, w obliczu pozornej wielokulturowości, wirtualizacji świata rzeczywistego, nowej, rewolucyjnej zmiany sposobu komunikowania się, gromadzenia i przetwarzania danych. Wobec utworzenia po raz pierwszy w historii, globalnej świadomości i globalnej pamięci ludzkiego gatunku.
Po to jest teatr, żeby nie szukać tożsamości przez ścianę ekranu, przez zero-jedynkowe wartościowanie, ale usłyszeć bezpośrednio „w realu” od innego człowieka komunikat, w którym na różne sposoby będzie zadawane to samo pytanie: kim jesteśmy, w jaki sposób działamy, po co, dla kogo? Dlaczego jesteśmy jedynym gatunkiem, który wyrzyna sam siebie, pragnąc w głębi serca najbardziej miłości i obecności boga."
Tomasz Rodowicz
